mijn voeten, mijn vleugels
Soms kom je een kunstwerk tegen dat iets in je wakker maakt. Dat een gedachte of gevoel benoemt dat altijd al in je leefde, maar nog geen woorden had gekregen. Dat kwam in me op bij het zien van Mandala 1 van Walterio Iraheta in MADC. Een cirkel van zeventig witte rubberen schoenen, een installatie die herinnert aan de slachtoffers van de Salvadoraanse burgeroorlog. Schoenen als stille getuigen, als dragers van verhalen, geschiedenis en identiteit.
Wat mij raakte, was niet alleen de symboliek van verlies en herinnering, maar ook het idee dat voeten méér zijn dan een middel om ons voort te bewegen. Voor mij zijn mijn voeten mijn vleugels. Ze brengen me naar onbekende plekken, laten me andere culturen ontdekken en geven me de vrijheid om de wereld te ervaren.
Reizen is voor mij geen ontsnappen, maar een manier om te verbinden. Door te lopen door straten die ik niet ken, aan de andere kant van de wereld, door het ritme van een stad of een landschap in me op te nemen, leer ik. Over mensen, over gewoontes, over perspectieven die verschillen van de mijne. En tegelijkertijd brengt elke stap die ik zet me ook dichter bij mezelf.
Nu ik in Costa Rica ben, voel ik dat opnieuw. Mijn voeten raken een andere grond, mijn ziel herkent het avontuur. Dit is waarom ik reis. Dit is waarom ik ontwerp. Omdat verhalen overal zitten – in een voetstap, een kunstwerk, een ontmoeting die je blik voor altijd verandert. Net zoals reizen me leert hoe belangrijk taal is om écht te verbinden, doet design dat ook. Goed ontwerp is de juiste taal spreken, zonder woorden. Het raakt, brengt over wat essentieel is en verbindt ideeën, mensen en organisaties op een manier die ze intuïtief begrijpen.
Mijn voeten zijn mijn vleugels. Ze brengen me naar nieuwe verhalen, net zoals het juiste design een verhaal helder en krachtig kan overbrengen.
